Οι καλές μας στιγμές μία-μία
στο πατάρι και γίνονται μνήμες
Χίλιες λέξεις η κάθε εικόνα
μα απ’ τις χίλιες δε λέμε καμία
Μόνο αυτά που πονάνε μας μένουν
έξω-έξω στο πρώτο συρτάρι
όταν ψάχνουμε δικαιολογία
για να φύγουμε πάλι
Αν ήτανε ο έρωτας θεός
θα έκανε κάποιο θαύμα να μας σώσει
μα εδώ που έχουμε φτάσει δυστυχώς
ούτε κι αυτός μπορεί να μας ενώσει
Αν ήτανε στο χέρι μου ποτέ
ποτέ μου δε θα πίστευα ούτε λέξη
απ’ όλα αυτά που λέμε στις αρχές
του έρωτα ευχές
Αν γυρίζαμε πίσω το χρόνο
και τινάζαμε λίγο τη σκόνη
ίσως βρίσκαμε κάπου θαμμένη
την ανάμνηση που μας ενώνει
Κάπως έτσι εννέα στους δέκα
συζητώντας το χρόνο τους χάνουν
κάνουν λες και δεν ξέρουν
πως οι αναμνήσεις δε φτάνουν
|
I kalés mas stigmés mía-mía
sto patári ke ginonte mnímes
Chílies léksis i káthe ikóna
ma ap’ tis chílies de léme kamía
Móno aftá pu ponáne mas ménun
ékso-ékso sto próto sirtári
ótan psáchnume dikeologia
gia na fígume páli
An ítane o érotas theós
tha ékane kápio thafma na mas sósi
ma edó pu échume ftási distichós
ute ki aftós bori na mas enósi
An ítane sto chéri mu poté
poté mu de tha písteva ute léksi
ap’ óla aftá pu léme stis archés
tu érota efchés
An girízame píso to chróno
ke tinázame lígo ti skóni
ísos vrískame kápu thamméni
tin anámnisi pu mas enóni
Kápos étsi ennéa stus déka
sizitóntas to chróno tus chánun
kánun les ke den ksérun
pos i anamnísis de ftánun
|