Πώς πήρε και εβράδιασε και στέκεις ρημαγμένη
φεγγάρι μου πηγάδι μου κι είσαι χωρίς σκιά
μοναδική μου διάφανη πώς στέκεις μαγεμένη
χάθηκε η μέρα κι έβγαλε η νύχτα τα σκυλιά
Όνειρα τα σκιρτήματα και των ερώτων αίμα
θα φέρω τ’ άστρα ξέπλεκα να πιουν απ’ τα φιλιά
μελίσσι στην ανάσα του ήχος γλυκός βουίζει
μείνε κοντά μου κι άσε με να `ρθω κι εγώ κοντά
Αηδόνι αηδονάκι μου γίνε στο χώμα μέλι
ν’ ανθίζει πάνω του ο καιρός και η φωτιά μαζί
σελήνη μου σελάνα μου αρρώστια λένε η αγάπη
μα η δική μας κραταιά ποιος θάνατος βαθιά
|
Pós píre ke evrádiase ke stékis rimagméni
fengári mu pigádi mu ki ise chorís skiá
monadikí mu diáfani pós stékis mageméni
cháthike i méra ki évgale i níchta ta skiliá
Όnira ta skirtímata ke ton eróton ema
tha féro t’ ástra ksépleka na piun ap’ ta filiá
melíssi stin anása tu íchos glikós vuízi
mine kontá mu ki áse me na `rtho ki egó kontá
Aidóni aidonáki mu gine sto chóma méli
n’ anthízi páno tu o kerós ke i fotiá mazí
selíni mu selána mu arróstia léne i agápi
ma i dikí mas krateá pios thánatos vathiá
|