|
Μ`έπιασα πάλι μες το μαύρο μου το χάλι
Σε μια μπάρα καθισμένο να τα λέω με το μπουκάλι
Τριγύρω άδειες καρέκλες και καθρέφτες θολοί
Που όσο κι αν θέλουν δε με πείθουν ότι είμαστε πολλοί
Κάθομαι την τύχη μου και βρίζω
Το μυαλό μου δεν μπορώ να το ορίζω
Πνίγομαι απ`αυτά που δίπλα διάλεξα να έχω
Δεν τα`αντέχω μάλλον κοντά τους τρέχω
Τον ουρανό μου γεμίζω με προσευχές
Να ξεράσει αστέρια για να κάνω ευχές
Πάλι από λάθος μου λέω συγγνώμη στ’ άδικο
Ακόμα ψάχνω λουλούδι μοναδικό
Μια κουβέντα μου σκότωσε ότι αγαπούσα
Ένα αστέρι με πήγε εκεί που λαχταρούσα
Ένα λάθος μου γέμισε φίδια τα όνειρά μου
Σε δάκρυα ψεύτικα πίστεψε πάλι η σκιά μου
Το όνειρο που `χω θαμμένο στο χώμα
Με τα χέρια σκάβω για να το βρω ακόμα
Να το βγάλω να με δει να γελάω
Να το πετάξω ψηλά κι εκεί μαζί του να πετάω
Από τη θάλασσα που έσβησε τη φωτιά μου
Έμεινε σπίθα τελευταία εδώ κοντά μου
Που περιμένει ένα καλό αέρα
Για να φουντώσει και να κάψει άλλη μια γαμημένη μέρα
Μια σπίθα φτάνει τη φωτιά μου να φουντώσει
Μια κουβέντα μου ικανή ότι αγαπώ να σκοτώσει
Ένα λάθος μου κι άλλα φίδια να γεννήσει
Κι ένα πάθος μου κάτω να με γονατίσει
Ένα αστέρι είν` αρκετό πορεία να μου χαράξει
Κι ένα ψέμα ικανό να με κατασπαράξει
Μα ένα όνειρο κρυμμένο στο χώμα
είναι αυτό που με κρατάει ζωντανό ακόμα
Ένα πάθος μου γκρέμισε αυτά που έσερνα καιρό
Το δρόμο μου έχασα μπήκα σε μονοπάτι πονηρό
Μέσα σ` αυτό είδα πράγματα που με τρομάξανε
Πέσανε πάνω να με φάνε με χαράξανε
Παλάτια έχτισα σε ψεύτικα μάτια
Μα ο βοριάς μου τα `κανε συντρίμμια κομμάτια
Είδα κι ανθρώπους που μεγάλα λόγια λέγανε
Δεν τα πίστευαν στην αναποδιά μπουλεύανε
Μ` αυτούς τους άφησα να κάνουν ότι και παλιά
Να πιάσουν τη ζωή απ` τα κάτω τα μαλλιά
Να τη δούνε σαν δρόμο και να κάνουνε πιάτσα
Στον πρώτο νταβατζή να δώσουν ότι είχαν καβάτζα
Ότι μ` αγάπησε πάντα τα υποπτευόμουνα
Ότι με μίσησε δεν το φοβόμουνα
Όσοι με ψέματα μικρά με κερνούσανε
Και τα μεγάλα μ` ευκολία θα μπορούσανε
Να τα κεράσουνε γι’ αυτό έφευγα μακρυά
Έψαχνα αέρα ευνοικό για τη φωτιά
Μα και για το όνειρο που θα ‘παιρνε μαζί του και μένα
Για να με πάει εκεί λιγάκι στα χαμένα
Μια σπίθα φτάνει τη φωτιά μου να φουντώσει
Μια κουβέντα μου ικανή ότι αγαπώ να σκοτώσει
Ένα λάθος μου κι άλλα φίδια να γεννήσει
Κι ένα πάθος μου κάτω να με γονατίσει
Ένα αστέρι είν` αρκετό πορεία να μου χαράξει
Κι ένα ψέμα ικανό να με κατασπαράξει
Μα ένα όνειρο κρυμμένο στο χώμα
Είναι αυτό που με κρατάει ζωντανό ακόμα
|
M`épiasa páli mes to mavro mu to cháli
Se mia bára kathisméno na ta léo me to bukáli
Trigiro ádies karékles ke kathréftes tholi
Pu óso ki an thélun de me pithun óti imaste polli
Káthome tin tíchi mu ke vrízo
To mialó mu den boró na to orízo
Pnígome ap`aftá pu dípla diáleksa na écho
Den ta`antécho mállon kontá tus trécho
Ton uranó mu gemízo me prosefchés
Na kserási astéria gia na káno efchés
Páli apó láthos mu léo singnómi st’ ádiko
Akóma psáchno luludi monadikó
Mia kuvénta mu skótose óti agapusa
Έna astéri me píge eki pu lachtarusa
Έna láthos mu gémise fídia ta ónirá mu
Se dákria pseftika pístepse páli i skiá mu
To óniro pu `cho thamméno sto chóma
Me ta chéria skávo gia na to vro akóma
Na to vgálo na me di na geláo
Na to petákso psilá ki eki mazí tu na petáo
Apó ti thálassa pu ésvise ti fotiá mu
Έmine spítha teleftea edó kontá mu
Pu periméni éna kaló aéra
Gia na funtósi ke na kápsi álli mia gamiméni méra
Mia spítha ftáni ti fotiá mu na funtósi
Mia kuvénta mu ikaní óti agapó na skotósi
Έna láthos mu ki álla fídia na gennísi
Ki éna páthos mu káto na me gonatísi
Έna astéri in` arketó poria na mu charáksi
Ki éna pséma ikanó na me katasparáksi
Ma éna óniro krimméno sto chóma
ine aftó pu me kratái zontanó akóma
Έna páthos mu gkrémise aftá pu éserna keró
To drómo mu échasa bíka se monopáti poniró
Mésa s` aftó ida prágmata pu me tromáksane
Pésane páno na me fáne me charáksane
Palátia échtisa se pseftika mátia
Ma o voriás mu ta `kane sintrímmia kommátia
Ida ki anthrópus pu megála lógia légane
Den ta pístevan stin anapodiá bulevane
M` aftus tus áfisa na kánun óti ke paliá
Na piásun ti zoí ap` ta káto ta malliá
Na ti dune san drómo ke na kánune piátsa
Ston próto ntavatzí na dósun óti ichan kavátza
Όti m` agápise pánta ta ipoptevómuna
Όti me mísise den to fovómuna
Όsi me psémata mikrá me kernusane
Ke ta megála m` efkolía tha borusane
Na ta kerásune gi’ aftó éfevga makriá
Έpsachna aéra evnikó gia ti fotiá
Ma ke gia to óniro pu tha ‘perne mazí tu ke ména
Gia na me pái eki ligáki sta chaména
Mia spítha ftáni ti fotiá mu na funtósi
Mia kuvénta mu ikaní óti agapó na skotósi
Έna láthos mu ki álla fídia na gennísi
Ki éna páthos mu káto na me gonatísi
Έna astéri in` arketó poria na mu charáksi
Ki éna pséma ikanó na me katasparáksi
Ma éna óniro krimméno sto chóma
Ine aftó pu me kratái zontanó akóma
|
