Εγώ να φεύγω με την κόλαση στο βλέμμα
γιατί περνάς σαν νικοτίνη μες στο αίμα
με τη σιωπή σου πως να κάνω εγώ διάλογο
αυτόν τον έρωτα τον κάναμε παράλογο
Μια τελευταία καληνύχτα θα σου πω
και μη ρωτάς αν σε μισώ αν σ’ αγαπώ
μια τελευταία καληνύχτα της καρδιάς
κι έτσι θα κλείσει η αυλαία της βραδιάς
Της μοναξιάς μου θα σε παίρνουνε οι δρόμοι
κι εσύ θα λες ξανά μια ψεύτικη συγγνώμη
πως να γυρίσω και να πω δεν τρέχει τίποτα,
αφού τα δάκρυα που βλέπω είναι ύποπτα
|
Egó na fevgo me tin kólasi sto vlémma
giatí pernás san nikotíni mes sto ema
me ti siopí su pos na káno egó diálogo
aftón ton érota ton káname parálogo
Mia teleftea kaliníchta tha su po
ke mi rotás an se misó an s’ agapó
mia teleftea kaliníchta tis kardiás
ki étsi tha klisi i avlea tis vradiás
Tis monaksiás mu tha se pernune i drómi
ki esí tha les ksaná mia pseftiki singnómi
pos na giríso ke na po den tréchi típota,
afu ta dákria pu vlépo ine ípopta
|