Μια χαμένη Κυριακή
τ’ ακρογιάλι είχα πάρει
κι όπως ήμουν σκεφτική
ήρθε ένα παλικάρι
Απ’ τη μια η μοναξιά
Κι απ’ την άλλη το φεγγάρι
Με τα μάτια του τα μπλε
κόντεψε να με τουμπάρει
Κι είχε δυο ματάκια μπλε
μπλε και πως να τα θυμάμαι
χρώμα πέλαγος καλέ
τέτοια μάτια δεν ξεχνάνε
Ίσως ‘κείνη τη βραδιά
όπως λένε κατά βάθος
Να ‘χε κάνει η καρδιά
Το ’μεγάλο της το λάθος
Ίσως ‘κείνη τη βραδιά
Με το μπλε το παλικάρι
Αν δεν ήμουνα δειλή
Να γινόμασταν ζευγάρι.
|
Mia chaméni Kiriakí
t’ akrogiáli icha pári
ki ópos ímun skeftikí
írthe éna palikári
Ap’ ti mia i monaksiá
Ki ap’ tin álli to fengári
Me ta mátia tu ta ble
kóntepse na me tubári
Ki iche dio matákia ble
ble ke pos na ta thimáme
chróma pélagos kalé
tétia mátia den ksechnáne
Ίsos ‘kini ti vradiá
ópos léne katá váthos
Na ‘che káni i kardiá
To ’megálo tis to láthos
Ίsos ‘kini ti vradiá
Me to ble to palikári
An den ímuna dilí
Na ginómastan zevgári.
|