Μια ζωή εσύ μηδένισες
Και ο πόνος μέσα στην καρδιά μου εισβολέας
Σαν να λες πως δεν την έζησες
Κι έτσι σβήστηκε τόσο απλά σαν προβολέας
Πως μπορείς εσύ που έλεγες
Πως τα σύνορα του χωρισμού δε θα περάσεις
Πες μου πως εσύ το μπόρεσες
Τώρα σαν το γυάλινο ποτήρι να με σπάσεις
Ήσουν ο λόγος σ’ ό,τι έκανα
Και τώρα ψάχνω λόγο για να ζήσω
Είμαι σαν κάτι μισοφέγγαρα
Που τ’ άλλο τους μισό το θέλουν πίσω
Μες στο σπίτι που μεγάλωσε
Κι έτσι ξαφνικά τίποτα πια δε το γεμίζει
Μέσα μου η βροχή δυνάμωσε
Και η μοναξιά σαν άνεμος να μου σφυρίζει
Πως μπορεί εμείς που λέγαμε
Πως δεν είμαστε προσωρινοί σαν κάποιους άλλους
Πες μου πως εμείς χαθήκαμε
Και στους έρωτες δε θα γραφτούμε τους μεγάλους
|
Mia zoí esí midénises
Ke o pónos mésa stin kardiá mu isvoléas
San na les pos den tin ézises
Ki étsi svístike tóso aplá san provoléas
Pos boris esí pu éleges
Pos ta sínora tu chorismu de tha perásis
Pes mu pos esí to bóreses
Tóra san to giálino potíri na me spásis
Ήsun o lógos s’ ó,ti ékana
Ke tóra psáchno lógo gia na zíso
Ime san káti misoféngara
Pu t’ állo tus misó to thélun píso
Mes sto spíti pu megálose
Ki étsi ksafniká típota pia de to gemízi
Mésa mu i vrochí dinámose
Ke i monaksiá san ánemos na mu sfirízi
Pos bori emis pu légame
Pos den imaste prosorini san kápius állus
Pes mu pos emis chathíkame
Ke stus érotes de tha graftume tus megálus
|