Μοιρολόι της βροχής
βράδυ Κυριακής,
που πηγαίνεις μοναχός
ούτε πόρτα να μπεις,
πέτρα να σταθείς
κι όπου πας, χλωμό παιδί,
ο καημός σου στη γωνιά
σε καρτερεί.
Παλικάρι χλωμό
μες στο καπηλειό
απομείναμε οι δυο μας,
ο καημός σου βραχνάς
πάψε να πονάς
η ζωή γοργά περνά
δυο κρασιά, δυο στεναγμοί
κι έχε γεια.
Παλικάρι χλωμό
σ’ ηύρανε νεκρό
στο παλιό σταυροδρόμι,
μοιρολόι η βροχή
μαύρα π’ αντηχεί
στο καλό, χλωμό παιδί,
σαν τη μάγισσα
σε πήρε η Κυριακή.
|
Mirolói tis vrochís
vrádi Kiriakís,
pu pigenis monachós
ute pórta na bis,
pétra na stathis
ki ópu pas, chlomó pedí,
o kaimós su sti goniá
se karteri.
Palikári chlomó
mes sto kapilió
apominame i dio mas,
o kaimós su vrachnás
pápse na ponás
i zoí gorgá perná
dio krasiá, dio stenagmi
ki éche gia.
Palikári chlomó
s’ iírane nekró
sto palió stavrodrómi,
mirolói i vrochí
mavra p’ antichi
sto kaló, chlomó pedí,
san ti mágissa
se píre i Kiriakí.
|