|
Στον δρόμο έκαιγε η άσφαλτος, ο Αύγουστος μου φέρνει ζάλη.
Μα αυτός ακούμπησε στον ώμο μου να γείρω πάνω το κεφάλι.
Να δω τ’ αστέρια όταν πέφτουνε στον ουρανό τα καλοκαίρια.
Να δω τα σύννεφα να φεύγουνε να αγγίξω με τα δυο μου χέρια.
Έι Έι
Όταν διψούσα πάντα μου έφερνε
Πορτοκαλάδα σε μπουκάλι.
Κι όταν οι αγρύπνιες μου θεριεύανε
Κάπου εκεί δίπλα ήταν πάλι.
Κι όταν οι μέρες μου θολώνανε
Δεν είχα λέξεις να ρωτήσω
χιλιάδες μέσα μου μαλώνανε.
Πατέρα τι να αποφασίσω;
Έι Έι
|
Ston drómo ékege i ásfaltos, o Avgustos mu férni záli.
Ma aftós akubise ston ómo mu na giro páno to kefáli.
Na do t’ astéria ótan péftune ston uranó ta kalokeria.
Na do ta sínnefa na fevgune na angikso me ta dio mu chéria.
Έi Έi
Όtan dipsusa pánta mu éferne
Portokaláda se bukáli.
Ki ótan i agrípnies mu therievane
Kápu eki dípla ítan páli.
Ki ótan i méres mu tholónane
Den icha léksis na rotíso
chiliádes mésa mu malónane.
Patéra ti na apofasíso;
Έi Έi
|
