Μες στη θολούρα του μυαλού,
στο αχ του αναστεναγμού,
εσύ μπροστά μου
Και ξάφνου ντύνεις γιορτινά,
με χρώμα και με ομορφιά
τα όνειρά μου.
Εσύ ο ήλιος και το φεγγάρι μου.
Να ’σαι χαρά, να ’σαι γιορτή!
Να ’ρθεις ξανά να ’σαι το χάδι μου,
να δίνεις στ’ όνειρο ζωή!
Μες στα υπόγεια της σιωπής,
στο άκουσμα μιας αστραπής,
εσύ μπροστά μου
Και ξάφνου γίνεσαι μιλιά,
της μοναξιάς μου αγκαλιά,
παρηγοριά μου.
Εσύ ο ήλιος και το φεγγάρι μου.
Να ’σαι χαρά, να ’σαι γιορτή!
Να ’ρθεις ξανά να ’σαι το χάδι μου,
να δίνεις στ’ όνειρο ζωή!
|
Mes sti tholura tu mialu,
sto ach tu anastenagmu,
esí brostá mu
Ke ksáfnu ntínis giortiná,
me chróma ke me omorfiá
ta ónirá mu.
Esí o ílios ke to fengári mu.
Na ’se chará, na ’se giortí!
Na ’rthis ksaná na ’se to chádi mu,
na dínis st’ óniro zoí!
Mes sta ipógia tis siopís,
sto ákusma mias astrapís,
esí brostá mu
Ke ksáfnu ginese miliá,
tis monaksiás mu agkaliá,
parigoriá mu.
Esí o ílios ke to fengári mu.
Na ’se chará, na ’se giortí!
Na ’rthis ksaná na ’se to chádi mu,
na dínis st’ óniro zoí!
|