|
Να κρατιέμαι από πάνω σου όταν πονώ
και να γέρνω αργά το κεφάλι στον ώμο,
που δεν τρέμουν τα χέρια σου όλο να φθονώ,
δίκαιος φθόνος σ’ άδικο της ζωής νόμο.
Ν‘ αφουγκράζομαι δάκρυα και γέλια υγρά
και ν‘ αφήνω στο βλέμμα σου ένα άκοσμο χάδι,
γεμίζεις μ ‘ανάσες καθώς ξεψυχά
το καλύτερο νιότης, αν θες μας, το βράδυ
Να κουρνιάζω ερείπιο στα ερείπια επάνω
και να φτύνω σιωπές σ’ άλλες δυο μου ζωές
που δε τρέχουν τα σύννεφα και πώς ν ‘ανασάνω
με πατζούρια κλειστά και θνητούς πνεύμονες.
Να φωλιάζω κρυφά στις ρυτίδες της νιότης
και να ψέλνω αργά το τραγούδι της μάνας,
που δεν τρέμουν τα χέρια σου, εγώ είμαι ο πότης
είμαι μέτρο, ρυθμός, η ωδή και ο Πάνας.
Δεν αντέχουν τα πόδια μου να τρέξουν κοντά σου
σαν κισσός να τυλίξω το κορμί σου που θέλει,
που δε θέλει όμως φίδι να γίνει, φαντάσου
να σταλάξει αρμύρα από άγριο μέλι.
|
Na kratiéme apó páno su ótan ponó
ke na gérno argá to kefáli ston ómo,
pu den trémun ta chéria su ólo na fthonó,
díkeos fthónos s’ ádiko tis zoís nómo.
N‘ afugkrázome dákria ke gélia igrá
ke n‘ afíno sto vlémma su éna ákosmo chádi,
gemízis m ‘anáses kathós ksepsichá
to kalítero niótis, an thes mas, to vrádi
Na kurniázo eripio sta eripia epáno
ke na ftíno siopés s’ álles dio mu zoés
pu de tréchun ta sínnefa ke pós n ‘anasáno
me patzuria klistá ke thnitus pnevmones.
Na foliázo krifá stis ritídes tis niótis
ke na psélno argá to tragudi tis mánas,
pu den trémun ta chéria su, egó ime o pótis
ime métro, rithmós, i odí ke o Pánas.
Den antéchun ta pódia mu na tréksun kontá su
san kissós na tilíkso to kormí su pu théli,
pu de théli ómos fídi na gini, fantásu
na staláksi armíra apó ágrio méli.
|
