Μου φτάνει ένα παράθυρο
να βλέπω τα βουνά
και μια μικρή αυλή με κυπαρίσσι
να φέρνουν τη φωνούλα σου
του κόσμου τα πουλιά
και να μου λεν’ πως μ’ έχεις αγαπήσει.
Περπάτησα στη θάλασσα
για να ’ρθω να σε βρω
ματώθηκα στην τόση νοσταλγία
και ξένος έμεινα παντού
και έξω απ `τον καιρό
γι’ αυτό και σ’ ανακήρυξα αγία.
Μου φτάνει ένα παράθυρο
να βλέπω ουρανό
και να θαρρώ μ’ αγγέλους έχω ζήσει
κι εσύ να κόβεις με σπαθί
τον κάθε εγωισμό
κι όσα μας έχουν άδικα χωρίσει.
|
Mu ftáni éna paráthiro
na vlépo ta vuná
ke mia mikrí avlí me kiparíssi
na férnun ti fonula su
tu kósmu ta puliá
ke na mu len’ pos m’ échis agapísi.
Perpátisa sti thálassa
gia na ’rtho na se vro
matóthika stin tósi nostalgia
ke ksénos émina pantu
ke ékso ap `ton keró
gi’ aftó ke s’ anakíriksa agia.
Mu ftáni éna paráthiro
na vlépo uranó
ke na tharró m’ angélus écho zísi
ki esí na kóvis me spathí
ton káthe egismó
ki ósa mas échun ádika chorísi.
|