Να ‘ξερα των άστρων το σκοπό
να στον λέω, να σε νανουρίζω.
Να ‘μουνα θεός να σου το πω:
“Πάρ’ τον Γαλαξία, σ’ τον χαρίζω”.
Πόσο σ’ αγαπώ, πόσο σ’ αγαπώ.
Μου ‘ταξες ταξίδι να με πας
όσο μακριά ο κόσμος φτάνει.
Πού αλλού, καρδιά μου, να με πας;
Πήγα στον παράδεισο και φτάνει.
Πόσο μ’ αγαπάς, πόσο μ’ αγαπάς.
Μάλαμα στα τζάμια το νερό
κι ούτε μια σταγόνα δεν ορίζω.
Όλο μου το βιός, ό,τι φορώ
η ψυχούλα μου και στη χαρίζω.
Πόσο σ’ αγαπώ, πόσο σ’ αγαπώ.
|
Na ‘ksera ton ástron to skopó
na ston léo, na se nanurízo.
Na ‘muna theós na su to po:
“Pár’ ton Galaksía, s’ ton charízo”.
Póso s’ agapó, póso s’ agapó.
Mu ‘takses taksídi na me pas
óso makriá o kósmos ftáni.
Pu allu, kardiá mu, na me pas;
Píga ston parádiso ke ftáni.
Póso m’ agapás, póso m’ agapás.
Málama sta tzámia to neró
ki ute mia stagóna den orízo.
Όlo mu to viós, ó,ti foró
i psichula mu ke sti charízo.
Póso s’ agapó, póso s’ agapó.
|