Είχα μια θάλασσα στο νου
κι ένα περβόλι, περιβόλι τ’ ουρανού.
Την ώρα π’ άνοιγα πανιά
για την απάνω γειτονιά.
Στα παραθύρια τα πλατιά
χαμογελούσε μια μυρτιά.
Κουράστηκα να περπατώ
και τη ρωτώ και τη ρωτώ.
Πες μου, μυρτιά, να σε χαρώ:
Που θα βρω χώμα, θα βρω χώμα και νερό
να ξαναχτίσω μια φωλιά
για της αγάπης τα πουλιά;
Στα παραθύρια τα πλατιά
είδα και δάκρυσε η μυρτιά.
Την ώρα π’ άνοιγα πανιά
για την απάνω γειτονιά.
|
Icha mia thálassa sto nu
ki éna pervóli, perivóli t’ uranu.
Tin óra p’ ániga paniá
gia tin apáno gitoniá.
Sta parathíria ta platiá
chamogeluse mia mirtiá.
Kurástika na perpató
ke ti rotó ke ti rotó.
Pes mu, mirtiá, na se charó:
Pu tha vro chóma, tha vro chóma ke neró
na ksanachtíso mia foliá
gia tis agápis ta puliá;
Sta parathíria ta platiá
ida ke dákrise i mirtiá.
Tin óra p’ ániga paniá
gia tin apáno gitoniá.
|