Όπως μυστικά και ήσυχα
οι βροχές μιλούν στα πέλαγα,
να ‘μουν προσευχή, να ημέρευα
της ζωής σου τα ανήσυχα.
Για άλλη μια φορά σε βρίσκω μάτια μου,
βγαίνεις απ’ τον καθρέφτη,
κι απ’ το κελί μου με τραβάς…
Για άλλη μια φορά σε βρίσκω μάτια μου,
βγαίνεις απ’ τον καθρέφτη,
και πέφτεις και μαζεύεις τα κομμάτια μου.
Και μπροστά στο τέλος το άγιο,
θα φυλάω ένα πέρασμα,
στων αιώνων το συγκέρασμα,
να σε συναντήσω κι αύριο.
|
Όpos mistiká ke ísicha
i vrochés milun sta pélaga,
na ‘mun prosefchí, na iméreva
tis zoís su ta anísicha.
Gia álli mia forá se vrísko mátia mu,
vgenis ap’ ton kathréfti,
ki ap’ to kelí mu me travás…
Gia álli mia forá se vrísko mátia mu,
vgenis ap’ ton kathréfti,
ke péftis ke mazevis ta kommátia mu.
Ke brostá sto télos to ágio,
tha filáo éna pérasma,
ston eónon to sigkérasma,
na se sinantíso ki avrio.
|