Ν’ αγαπάς τα βουνά και τα πέλαγα,
τους γνωστούς και τους άγνωρους τόπους,
τα πουλιά, τα λουλούδια, τα σύννεφα,
και πολύ ν’ αγαπάς τους ανθρώπους.
Τα θεριά ν’ αγαπάς και τ’ ανήμερα,
τα νησιά, τα ποτάμια, τ’ αστέρια.
Κι αν ποτέ σε πληγώσουν κατάστηθα
φίλοι, αγρίμια, λευκά περιστέρια,
Ν’ αγαπάς, να ξεχνάς και να χαίρεσαι
τη δική σου γαλήνη και κείνα
που μ’ αγάπη το νου μας φωτίζουνε,
και βλασταίνουν αμάραντα κρίνα.
|
N’ agapás ta vuná ke ta pélaga,
tus gnostus ke tus ágnorus tópus,
ta puliá, ta luludia, ta sínnefa,
ke polí n’ agapás tus anthrópus.
Ta theriá n’ agapás ke t’ anímera,
ta nisiá, ta potámia, t’ astéria.
Ki an poté se pligósun katástitha
fíli, agrímia, lefká peristéria,
N’ agapás, na ksechnás ke na cherese
ti dikí su galíni ke kina
pu m’ agápi to nu mas fotízune,
ke vlastenun amáranta krína.
|