Από τη μαύρη κόλαση που λέγεται Αθήνα
Θεέ μου να γινότανε να λείψω ένα μήνα
να δω τ’ ωραίο μου χωριό και την καλή μου μάνα
ν’ ακούσω και την Κυριακή της εκκλησιάς καμπάνα
Το σπίτι μου το πατρικό ψάχνω να αντικρίσω
πάλι σαν ξέχασα στιγμές εκεί να ξαναζήσω
να δω τ’ ωραίο μου χωριό και την καλή μου μάνα
ν’ ακούσω και την Κυριακή της εκκλησιάς καμπάνα
Πίκρες καημούς και βάσανα για λίγο να ξεχάσω
σαν πρώτα με τη μάνα μου να ξανακουβεντιάσω
να δω τ’ ωραίο μου χωριό και την καλή μου μάνα
ν’ ακούσω και την Κυριακή της εκκλησιάς καμπάνα
Σίγουρα θα ‘ρθει ο καιρός που κάποτε θ’ αράξω
στ’ ωραίο χωριουδάκι μου στην όμορφη τη Νάξο
να δω τ’ ωραίο μου χωριό και την καλή μου μάνα
ν’ ακούσω και την Κυριακή της εκκλησιάς καμπάνα
|
Apó ti mavri kólasi pu légete Athína
Theé mu na ginótane na lipso éna mína
na do t’ oreo mu chorió ke tin kalí mu mána
n’ akuso ke tin Kiriakí tis ekklisiás kabána
To spíti mu to patrikó psáchno na antikríso
páli san kséchasa stigmés eki na ksanazíso
na do t’ oreo mu chorió ke tin kalí mu mána
n’ akuso ke tin Kiriakí tis ekklisiás kabána
Píkres kaimus ke vásana gia lígo na ksecháso
san próta me ti mána mu na ksanakuventiáso
na do t’ oreo mu chorió ke tin kalí mu mána
n’ akuso ke tin Kiriakí tis ekklisiás kabána
Sígura tha ‘rthi o kerós pu kápote th’ arákso
st’ oreo choriudáki mu stin ómorfi ti Nákso
na do t’ oreo mu chorió ke tin kalí mu mána
n’ akuso ke tin Kiriakí tis ekklisiás kabána
|