Έκλαψα τόσο απ’ αυτό το χωρισμό
κι είπα να δώσω ένα τέλος να πεθάνω
μια και δεν έχω στη ζωή προορισμό
για ποιον να ζήσω και αν θα ζήσω τι να κάνω
Να `ξερες πόσο πόνεσα
σ’ αυτήν, σ’ αυτήν εδώ την άκρη
που με φιλιά μου στέγνωσες
το τελευταί το τελευταίο δάκρυ
Περνώ τις μέρες και τα βράδια μου τ’ αχνά
κι έχω για σύμβολο τα μαύρα τους σκοτάδια
με τον αβάσταχτο της λύπης το βραχνά
ζω σ’ ένα όνειρο τ’ ατέλειωτα τα βράδια
|
Έklapsa tóso ap’ aftó to chorismó
ki ipa na dóso éna télos na petháno
mia ke den écho sti zoí proorismó
gia pion na zíso ke an tha zíso ti na káno
Na `kseres póso pónesa
s’ aftín, s’ aftín edó tin ákri
pu me filiá mu stégnoses
to telefte to telefteo dákri
Pernó tis méres ke ta vrádia mu t’ achná
ki écho gia símvolo ta mavra tus skotádia
me ton avástachto tis lípis to vrachná
zo s’ éna óniro t’ atéliota ta vrádia
|