Ήταν άνοιξη θυμάμαι κι είχες βλέμμα σαν φωτιά
μ’ είχες μάθει να κοιμάμαι λέγοντάς μου μια ψευτιά
πριν να φύγει ο πρώτος χρόνος βρήκαμε ένα χωρισμό
ζούσε ο καθένας μόνος τώρα ψάχνεις γυρισμό
Να μ’ αγαπάς όπως σ’ αγάπησα τόσο πολύ
μην κάνεις στάχτη ξανά το φιλί
και μη ρωτάς το γιατί
να μ’ αγαπάς όπως σ’ αγάπησα τόσο πολύ
την αγκαλιά σου τη νιώθω απειλή
με κόβεις σαν το γυαλί
Μετανιώνεις και γυρίζεις μ’ έναν ήλιο στην καρδιά
με συγγνώμη με γεμίζεις και με δάκρυα στα φιλιά
δεν αντέχω να σε χάσω όσα κάνεις τ’ αγαπώ
μα όσα λάθη κι αν ξεχάσεις θα `χω κι άλλα να σου πω
|
Ήtan ániksi thimáme ki iches vlémma san fotiá
m’ iches máthi na kimáme légontás mu mia pseftiá
prin na fígi o prótos chrónos vríkame éna chorismó
zuse o kathénas mónos tóra psáchnis girismó
Na m’ agapás ópos s’ agápisa tóso polí
min kánis stáchti ksaná to filí
ke mi rotás to giatí
na m’ agapás ópos s’ agápisa tóso polí
tin agkaliá su ti niótho apilí
me kóvis san to gialí
Metaniónis ke girízis m’ énan ílio stin kardiá
me singnómi me gemízis ke me dákria sta filiá
den antécho na se cháso ósa kánis t’ agapó
ma ósa láthi ki an ksechásis tha `cho ki álla na su po
|