Σε πνίγουν κάθε στιγμή
δίχως αφορμή
στρατιές θυμοί
ζήλιες και στεναγμοί
Ενώ η σκιά σου είμαι εγώ
που σε κυνηγώ
με το μυαλό μου θολό
παρακαλώ
Να με παίρνανε τα σύννεφα
οι άνεμοι τα κύματα
να με παν σε ένα έρημο νησί
Να γλιτώσω από τις ζήλιες σου
κι απ’ όλα σου τα πείσματα
κι από τις πίκρες που μου ’δωσες εσύ.
Μα δε θα χωρίσουμε ποτέ
και θα πεθάνουμε ερασταί
κι ας με κουράζει ο έρωτάς σου
κι ας πικραίνομαι κοντά σου
Και θα φεύγουνε τα σύννεφα
οι άνεμοι τα κύματα
και θα ’μαστε πάντοτε μαζί.
Κοντά μου ήρθες εσύ
σαν αυγή χρυσή
κι ένας γαλανός
έλαμψε ουρανός
Μα όλη η άνοιξη αυτή
έχει πια σβηστεί
κι ενώ τρελά σε φιλώ
παρακαλώ.
|
Se pnígun káthe stigmí
díchos aformí
stratiés thimi
zílies ke stenagmi
Enó i skiá su ime egó
pu se kinigó
me to mialó mu tholó
parakaló
Na me pernane ta sínnefa
i ánemi ta kímata
na me pan se éna érimo nisí
Na glitóso apó tis zílies su
ki ap’ óla su ta pismata
ki apó tis píkres pu mu ’doses esí.
Ma de tha chorísume poté
ke tha pethánume eraste
ki as me kurázi o érotás su
ki as pikrenome kontá su
Ke tha fevgune ta sínnefa
i ánemi ta kímata
ke tha ’maste pántote mazí.
Kontá mu írthes esí
san avgí chrisí
ki énas galanós
élampse uranós
Ma óli i ániksi aftí
échi pia svisti
ki enó trelá se filó
parakaló.
|