Να μείνεις σου ζητώ | Na minis su zitó

Λες, πως τώρα έφτασε ο καιρός Πια, δε σου ταιριάζει ο βυθός Θες , να λάμπεις στα φλας και στις καρδιές Φως, γεμάτα τα θέατρα φωνές Φεύγεις για πάντα απ’ το βυθό Λες πως δε θα σε ξαναδώ Μα είναι το πάντα πιο πολύ απ’ το αγαπώ Γι’ αυτό οι μπουρμπουλήθρες σιωπηλές Μείναν στων βράχων τις ρωγμές Κι όλες οι νότες που τραγούδαγες στεγνές κι αυτές Μα εγώ για σένα τραγουδώ στο κενό Βρες, πίσω απ’ το αντίο που μου λες Πως, γίναν οι θάλασσες στεριές Δες, οι φίλοι σου είναι προσευχές Να τους έχεις κοντά σου όποτε θες Γι’ αυτό οι μπουρμπουλήθρες σιωπηλές Μείναν στων βράχων τις ρωγμές Κι όλες οι νότες που τραγούδαγες στεγνές κι αυτές Μα εγώ να μείνεις σου ζητώ στο βυθό

Les, pos tóra éftase o kerós Pia, de su teriázi o vithós Thes , na lábis sta flas ke stis kardiés Fos, gemáta ta théatra fonés Fevgis gia pánta ap’ to vithó Les pos de tha se ksanadó Ma ine to pánta pio polí ap’ to agapó Gi’ aftó i burbulíthres siopilés Minan ston vráchon tis rogmés Ki óles i nótes pu tragudages stegnés ki aftés Ma egó gia séna tragudó sto kenó Ores, píso ap’ to antío pu mu les Pos, ginan i thálasses steriés Des, i fíli su ine prosefchés Na tus échis kontá su ópote thes Gi’ aftó i burbulíthres siopilés Minan ston vráchon tis rogmés Ki óles i nótes pu tragudages stegnés ki aftés Ma egó na minis su zitó sto vithó