Όταν μπορεί αυτός, μπορεί να βγούμε,
σ’ ένα κενό αγάπης αιωρούμαι,
να μείνω ή να φύγω,
ακροβατώ σε τεντωμένο νήμα,
είναι καιρός για το μοιραίο βήμα,
να μείνω ή να φύγω,
κάτι για ισότητα και νέους νόμους,
νιώθω το χέρι του βαρύ στους ώμους,
να μείνω ή να φύγω.
Αρσενικό, λοιπόν, ως εδώ,
κλείνω στα μούτρα του την πόρτα,
φεύγω, ποιος, ε και, βαρέθηκα πια,
δεν αντέχω, ως εδώ.
Το ραντεβού το ακυρώνει,
ο εγωισμός μου γυναικεία σκόνη,
να μείνω ή να φύγω,
να ‘μαι ντυμένη, μακιγιαρισμένη,
κι έξω, ένας κόσμος να με περιμένει,
να μείνω ή να φύγω,
όταν μπορεί αυτός, μπορεί να βγούμε,
αφού το θέλει ν’ αναμετρηθούμε,
να μείνω ή να φύγω.
Αρσενικό, λοιπόν, ως εδώ,
κλείνω στα μούτρα του την πόρτα,
φεύγω, ποιος, ε και, βαρέθηκα πια,
δεν αντέχω, ως εδώ.
Είναι καιρός για το μοιραίο βήμα.
Αρσενικό, λοιπόν, ως εδώ,
κλείνω στα μούτρα του την πόρτα,
φεύγω, ποιος, ε και, βαρέθηκα πια,
δεν αντέχω, ως εδώ.
|
Όtan bori aftós, bori na vgume,
s’ éna kenó agápis eorume,
na mino í na fígo,
akrovató se tentoméno níma,
ine kerós gia to mireo víma,
na mino í na fígo,
káti gia isótita ke néus nómus,
niótho to chéri tu varí stus ómus,
na mino í na fígo.
Arsenikó, lipón, os edó,
klino sta mutra tu tin pórta,
fevgo, pios, e ke, varéthika pia,
den antécho, os edó.
To rantevu to akiróni,
o egismós mu ginekia skóni,
na mino í na fígo,
na ‘me ntiméni, makigiarisméni,
ki ékso, énas kósmos na me periméni,
na mino í na fígo,
ótan bori aftós, bori na vgume,
afu to théli n’ anametrithume,
na mino í na fígo.
Arsenikó, lipón, os edó,
klino sta mutra tu tin pórta,
fevgo, pios, e ke, varéthika pia,
den antécho, os edó.
Ine kerós gia to mireo víma.
Arsenikó, lipón, os edó,
klino sta mutra tu tin pórta,
fevgo, pios, e ke, varéthika pia,
den antécho, os edó.
|