Μ’ εμάς, ένας Θεός γελάει
κι ο ήλιος του όλο μας κοιτάει, κατάματα
μας ψάχνει απ’ τα χαράματα
κι εγώ θέλω να κρυφτώ.
Να’ ρχόσουν να με ξάφνιαζες
και φως για λίγο να ‘βγαζες, στο βλέμμα σου.
Μια στάλα από το αίμα σου,
ζωντάνεψε το ψέμα σου.
Καρδιά μου, σε θέλω εδώ…
Να μη με προδώσεις.
Μοναχά εσένα έχω εγώ.
Κι αν φιλί μου δώσεις,
βιαστικά, ας μην είναι για κακό.
Καρδιά μου, σε θέλω εδώ…
Στο φως, φαίνεται κι ο λυγμός,
που δεν είχε χαθεί εντελώς, το σήμα του
απλώθηκε το βήμα του
κι εγώ θέλω να κρυφτώ.
Μα σ’ όποια πέτρα κι αν σταθώ,
λες κι είναι ποτισμένη εδώ, μ’ εσένανε
κι είν’ η δική σου μυρωδιά,
δική μου ανάσα τώρα πια.
Καρδιά μου, σε θέλω εδώ.
|
M’ emás, énas Theós gelái
ki o ílios tu ólo mas kitái, katámata
mas psáchni ap’ ta charámata
ki egó thélo na kriftó.
Na’ rchósun na me ksáfniazes
ke fos gia lígo na ‘vgazes, sto vlémma su.
Mia stála apó to ema su,
zontánepse to pséma su.
Kardiá mu, se thélo edó…
Na mi me prodósis.
Monachá eséna écho egó.
Ki an filí mu dósis,
viastiká, as min ine gia kakó.
Kardiá mu, se thélo edó…
Sto fos, fenete ki o ligmós,
pu den iche chathi entelós, to síma tu
aplóthike to víma tu
ki egó thélo na kriftó.
Ma s’ ópia pétra ki an stathó,
les ki ine potisméni edó, m’ esénane
ki in’ i dikí su mirodiá,
dikí mu anása tóra pia.
Kardiá mu, se thélo edó.
|