|
Το βήμα μου το άλλαξα
τους δρόμους σου περπάτησα
με τα φτερά σου πέταξα
τα χρώματα σου φόρεσα
δε μ’ άκουσες
δε μ’ ένιωσες ποτέ
Τα λόγια μου τα έκρυψα
με τα δικά σου μίλησα
τις σκέψεις μου τις έπνιξα
και τις πληγές σου φίλησα
δε μ’ άκουσες, δε μ’ ένιωσες ποτέ
Να μη με ψάξεις το πρωί
σε παραμύθια τελειωμένα
μέχρι να φέξει η αυγή
θα είσαι παρελθόν για μένα
Τον πόνο μου τον κράτησα
χαμόγελο τον έκανα
τους όρκους μου τους πάτησα
για σένανε θα πέθαινα
δε μ’ άκουσες
δε μ’ ένιωσες ποτέ
Τώρα θα χτίσω απ’ της αρχή
τα όνειρα τα ξεχασμένα
να μη με ψάξεις το πρωί
θα είσαι παρελθόν για μένα
|
To víma mu to állaksa
tus drómus su perpátisa
me ta fterá su pétaksa
ta chrómata su fóresa
de m’ ákuses
de m’ énioses poté
Ta lógia mu ta ékripsa
me ta diká su mílisa
tis sképsis mu tis épniksa
ke tis pligés su fílisa
de m’ ákuses, de m’ énioses poté
Na mi me psáksis to pri
se paramíthia telioména
méchri na féksi i avgí
tha ise parelthón gia ména
Ton póno mu ton krátisa
chamógelo ton ékana
tus órkus mu tus pátisa
gia sénane tha péthena
de m’ ákuses
de m’ énioses poté
Tóra tha chtíso ap’ tis archí
ta ónira ta ksechasména
na mi me psáksis to pri
tha ise parelthón gia ména
|
