Εσύ που φεύγεις το πρωί,
περιφρονώντας μια ζωή,
κι είναι τα μάτια μου θολά,
να ’σαι καλά, να ’σαι καλά.
Τσιγάρο πίνω και κοιτώ
το βλέμμα σου το γελαστό
και βασανίζομαι, αλλά
να ’σαι καλά, να ’σαι καλά.
Μες στο μυαλό μου τριγυρνούν
τα λάθη σου και με πονούν,
λάθη μεγάλα και πολλά,
να ’σαι καλά, να ’σαι καλά.
Το ξέρεις πόσο σ’ αγαπώ
και λέξη δεν μπορώ να πω,
και αν το δάκρυ μου κυλά,
να ’σαι καλά, να ’σαι καλά.
Εμένα άσε με εδώ,
τη θλίψη μου να τραγουδώ,
κι η τύχη σου να σου γελά μα
να ’σαι καλά, να ’σαι καλά.
Κι αν όπως φεύγεις το πρωί,
μου πάρεις πια και τη ζωή,
πάλι η καρδιά μου θα μιλά:
να ’σαι καλά, να ’σαι καλά.
|
Esí pu fevgis to pri,
perifronóntas mia zoí,
ki ine ta mátia mu tholá,
na ’se kalá, na ’se kalá.
Tsigáro píno ke kitó
to vlémma su to gelastó
ke vasanízome, allá
na ’se kalá, na ’se kalá.
Mes sto mialó mu trigirnun
ta láthi su ke me ponun,
láthi megála ke pollá,
na ’se kalá, na ’se kalá.
To kséris póso s’ agapó
ke léksi den boró na po,
ke an to dákri mu kilá,
na ’se kalá, na ’se kalá.
Eména áse me edó,
ti thlípsi mu na tragudó,
ki i tíchi su na su gelá ma
na ’se kalá, na ’se kalá.
Ki an ópos fevgis to pri,
mu páris pia ke ti zoí,
páli i kardiá mu tha milá:
na ’se kalá, na ’se kalá.
|