Οι αυταπάτες το μυαλό μου βασανίζουν
Και πριονίζουν την καρδιά μου τις νυχτιές
Βουβά τα πρόσωπα, αγάπη δε γνωρίζουν
Φαίνονται άνθρωποι, μα είναι μηχανές
Να ’χα έναν άνθρωπο
Απ’ έξω κι από μέσα
Και τι δε θα `δινα
Γι’ αυτό μες στη ζωή
Όμως κουράστηκα
Που δεν υπάρχει μπέσα
Κι ό,τι καινούργιο φτιάχνω
Είναι από χαρτί
Πως να πλαγιάσεις μες στο ψέμα που πληγώνει
Σαν χελιδόνι πως να χτίσεις μια φωλιά
Πάρ’ το απόφαση καρδιά μου, είσαι μόνη
Σ’ αυτού του κόσμου την σκληρή την απονιά
|
I aftapátes to mialó mu vasanízun
Ke prionízun tin kardiá mu tis nichtiés
Ouvá ta prósopa, agápi de gnorízun
Fenonte ánthropi, ma ine michanés
Na ’cha énan ánthropo
Ap’ ékso ki apó mésa
Ke ti de tha `dina
Gi’ aftó mes sti zoí
Όmos kurástika
Pu den ipárchi bésa
Ki ó,ti kenurgio ftiáchno
Ine apó chartí
Pos na plagiásis mes sto pséma pu pligóni
San chelidóni pos na chtísis mia foliá
Pár’ to apófasi kardiá mu, ise móni
S’ aftu tu kósmu tin sklirí tin aponiá
|