Στο σκληρό, το πέτρινο σκαλί,
κούρνιασες σαν έρημο πουλί,
το πικρό το μανιτάρι,
πίκρα απ’ τον καημό σου είχε πιει,
στάλα στάλα, το φεγγάρι,
κίτρινη, στα χέρια σου, βροχή.
Να `χα τα φτερά, να `χα το χελιδόνι,
δρόμο να σ’ ανοίξω για την ξαστεριά,
να `χα τη φωτιά, να μη σε βρει το χιόνι,
το δρεπάνι του βοριά.
Με χοντρά, συρμάτινα σκοινιά,
σ’ έδερναν τα χέρια του χιονιά
και τα δόντια σου χτυπούσαν
κι είχανε, τα χείλη, μαραθεί,
πουθενά δε σ’ αγαπούσαν
κι ο Χριστός στη νύχτα είχε χαθεί.
Να `χα τα φτερά, να `χα το χελιδόνι,
δρόμο να σ’ ανοίξω για την ξαστεριά,
να `χα τη φωτιά, να μη σε βρει το χιόνι,
το δρεπάνι του βοριά.
|
Sto skliró, to pétrino skalí,
kurniases san érimo pulí,
to pikró to manitári,
píkra ap’ ton kaimó su iche pii,
stála stála, to fengári,
kítrini, sta chéria su, vrochí.
Na `cha ta fterá, na `cha to chelidóni,
drómo na s’ anikso gia tin ksasteriá,
na `cha ti fotiá, na mi se vri to chióni,
to drepáni tu voriá.
Me chontrá, sirmátina skiniá,
s’ édernan ta chéria tu chioniá
ke ta dóntia su chtipusan
ki ichane, ta chili, marathi,
puthená de s’ agapusan
ki o Christós sti níchta iche chathi.
Na `cha ta fterá, na `cha to chelidóni,
drómo na s’ anikso gia tin ksasteriá,
na `cha ti fotiá, na mi se vri to chióni,
to drepáni tu voriá.
|