Κουκλίτσες μου απέναντι
που όμοια σας προσέχω
χωρίς εσάς παράσταση
να δώσω δεν αντέχω
Να γίνω καταδεκτικός
με όλες σας εξίσου
την τάξη αντιγράφοντας
του κούφιου παραδείσου
εκεί που όλα γίνονται
με τέρψη και με χάρη
και τα φωτίζει ποίηση
το χάρτινο φεγγάρι
Λατρεύω τα πλουμίδια σας
τις κόνξες σας, τις πόζες
πόσες ζωές γκρεμίσατε
αόρατες μπουλντόζες
Ακόμα κι όταν χάνετε
κομμάτια του εαυτού σας
δε χάνετε την αγκαλιά του ξύλινου κουτιού σας
Την κάθε προσδοκία σας
εγώ θα ξεπεράσω
μόνο μην γίνετε άνθρωποι
και σας ξαν’ αγοράσω
Κουκλίτσες μου αλάνθαστες
κουκλίτσες μου ατσίδες
εγώ δεν είμαι απ’ τα παιδιά
που θα σας κάνουν βίδες
Γυαλίζω τον καθρέφτη σας
και σφίγγω τον κορσέ σας
κι αν επιστρέψω στη ζωή
θα γίνω και πλασιέ σας
Κουκλίτσες μου στις έχθρες σας
εγώ θα σας χωρίσω
να με φοβάστε μοναχά
όταν υποχωρήσω
την πλάτη στρέφοντας σ’ εσάς
απρόσιτος στις λέξεις
τότε που αναλογίζομαι
να ζήσεις ή να παίξεις
Τότε για πάντα αμίλητες
θα γέρνετε στο ράφι
σαν έτοιμες να πέσετε
στου κόσμου το ξυράφι
|
Kuklítses mu apénanti
pu ómia sas prosécho
chorís esás parástasi
na dóso den antécho
Na gino katadektikós
me óles sas eksísu
tin táksi antigráfontas
tu kufiu paradisu
eki pu óla ginonte
me térpsi ke me chári
ke ta fotízi piisi
to chártino fengári
Latrevo ta plumídia sas
tis kónkses sas, tis pózes
póses zoés gkremísate
aórates bulntózes
Akóma ki ótan chánete
kommátia tu eaftu sas
de chánete tin agkaliá tu ksílinu kutiu sas
Tin káthe prosdokía sas
egó tha kseperáso
móno min ginete ánthropi
ke sas ksan’ agoráso
Kuklítses mu alánthastes
kuklítses mu atsídes
egó den ime ap’ ta pediá
pu tha sas kánun vídes
Gialízo ton kathréfti sas
ke sfíngo ton korsé sas
ki an epistrépso sti zoí
tha gino ke plasié sas
Kuklítses mu stis échthres sas
egó tha sas choríso
na me fováste monachá
ótan ipochoríso
tin pláti stréfontas s’ esás
aprósitos stis léksis
tóte pu analogizome
na zísis í na peksis
Tóte gia pánta amílites
tha gérnete sto ráfi
san étimes na pésete
stu kósmu to ksiráfi
|