Νερό κι αλάτι | Neró ki aláti

Με τον καιρό τον άνεμο
το φως μιας άλλης μέρας
οι πληγές πώς κλείνουν
πώς αλλάζει ο αέρας.

Ποιος θεός τα δίνει
ποια φωνή τα ντύνει.

Ματώνει ο χρόνος τα λευκά
τα διάφανα φτερά του
κι οι στιγμές σαν φύλλα
πέφτουν απ’ τα δάκρυά του.

Δώσε μου στο στόμα
μια στιγμή ακόμα.

Ο βασιλιάς ξεψύχησε
στου σκύλου του τα πόδια
γιατί δεν επίστεψε
του έρωτα τα λόγια.

Να με πας αγάπη
ως της γης την άκρη

Ζωή μου εσύ απόψε
που απομείναμε πιο λίγοι
το τραπέζι στρώσε
να τα πούμε σαν δυο φίλοι.

Να σου πω όμως κάτι
αχ, νερό κι αλάτι.

Me ton keró ton ánemo
to fos mias állis méras
i pligés pós klinun
pós allázi o aéras.

Pios theós ta díni
pia foní ta ntíni.

Matóni o chrónos ta lefká
ta diáfana fterá tu
ki i stigmés san fílla
péftun ap’ ta dákriá tu.

Dóse mu sto stóma
mia stigmí akóma.

O vasiliás ksepsíchise
stu skílu tu ta pódia
giatí den epístepse
tu érota ta lógia.

Na me pas agápi
os tis gis tin ákri

Zoí mu esí apópse
pu apominame pio lígi
to trapézi stróse
na ta pume san dio fíli.

Na su po ómos káti
ach, neró ki aláti.