Μια φορά κι έναν καιρό
μπήκε η γάτα στο χορό
με γοβάκια και φουρώ
κι απ’ την πολλή χαρά
κουνούσε την ουρά
Κι όταν φούντωσε ο χορός
κι έγινε πιο ζωηρός
ένας γάτος πονηρός
τη ζύγωσε απαλά
και είπε πονηρά
Νιάου νιάου, βρε γατούλα
με τη ροζ μυτούλα
γατούλα μου μικρή
Νιάου, σε έχουνε μη στάξει
κι είναι από μετάξι
η γούνα σου η γκρι
Στ’ αληθινά, δεν ξανάδα πουθενά
δυο ματάκια γαλανά, τόσο φωτεινά
και σοβαρά, είναι η πρώτη μου φορά
που είδα να κουνάν ουρά, τόσο πονηρά.
|
Mia forá ki énan keró
bíke i gáta sto choró
me govákia ke furó
ki ap’ tin pollí chará
kunuse tin urá
Ki ótan funtose o chorós
ki égine pio zoirós
énas gátos ponirós
ti zígose apalá
ke ipe ponirá
Niáu niáu, vre gatula
me ti roz mitula
gatula mu mikrí
Niáu, se échune mi stáksi
ki ine apó metáksi
i guna su i gkri
St’ alithiná, den ksanáda puthená
dio matákia galaná, tóso fotiná
ke sovará, ine i próti mu forá
pu ida na kunán urá, tóso ponirá.
|