Νύχτα ευλογημένη βάλ’ το θαλασσί
κι έλα στο λιμάνι και στ’ ακροθαλάσσι
δώσε στο παιδί μου κόκκινο κρασί
με του φεγγαριού σου τ’ ασημένιο τάσι
αύριο το χάνω, αύριο θα με χάση
Μες στα μάτια σου που μάτιασαν αγόρι μου
κλαίει ο κόσμος κλαίει η Παναγιά κι η κόρη μου
Νύχτα τελευταία φθινοπωρινή
έρημα τα δέντρα κι άδειο το λιμάνι
δάκρυα φορτωμένοι είναι οι ουρανοί
μια ζωή να κλαίμε τώρα δε μας φτάνει
αύριο τον χάνω, αύριο με χάνει
|
Níchta evlogiméni vál’ to thalassí
ki éla sto limáni ke st’ akrothalássi
dóse sto pedí mu kókkino krasí
me tu fengariu su t’ asiménio tási
avrio to cháno, avrio tha me chási
Mes sta mátia su pu mátiasan agóri mu
klei o kósmos klei i Panagiá ki i kóri mu
Níchta teleftea fthinoporiní
érima ta déntra ki ádio to limáni
dákria fortoméni ine i urani
mia zoí na kleme tóra de mas ftáni
avrio ton cháno, avrio me cháni
|