Ο άνεμος είν’ ένα άλογο
άκου τον πώς τρέχει
για την θάλασσα, για τον ουρανό
θέλει να με σηκώσει
Άκου τον άνεμο
πως τριγυρνάει τον κόσμο
για να πετάξει μακριά
Κρύψε με μες στα μπράτσα σου
γι’ αυτήν την νύχτα μόνο
γι’ αυτήν την νύχτα που η βροχή
κόντρα σε θάλασσα και γη
τα μύρια στόματά της
σπάει
Ο άνεμος τρέχει καλπάζοντας
άκου με φωνάζει
θέλει ο άνεμος
να με πάει μακριά
δε θέλω να με πάρει
Με το κεφάλι σου
σιμά στο μέτωπό μου
και με ενωμένα τα κορμιά
Τον άνεμο να τρέξει άφησε
μες στην θάλασσα
με στεφάνι αφρού
Άκου τον με φωνάζει
Τρέχει καλπάζοντας
και στις σκιές με ψάχνει
μέσα στα σκοτάδια
με ζητά
|
O ánemos in’ éna álogo
áku ton pós tréchi
gia tin thálassa, gia ton uranó
théli na me sikósi
Άku ton ánemo
pos trigirnái ton kósmo
gia na petáksi makriá
Krípse me mes sta brátsa su
gi’ aftín tin níchta móno
gi’ aftín tin níchta pu i vrochí
kóntra se thálassa ke gi
ta míria stómatá tis
spái
O ánemos tréchi kalpázontas
áku me fonázi
théli o ánemos
na me pái makriá
de thélo na me pári
Me to kefáli su
simá sto métopó mu
ke me enoména ta kormiá
Ton ánemo na tréksi áfise
mes stin thálassa
me stefáni afru
Άku ton me fonázi
Tréchi kalpázontas
ke stis skiés me psáchni
mésa sta skotádia
me zitá
|