|
Ήταν ένας αχινός
σ’ ένα βράχο αραχτός
και πιο `κει στο περιγιάλι
ένα κόκκινο κοράλλι.
Ρίχνει μια κλεφτή ματιά,
μάνα μου τι ομορφιά,
βρε κοράλλι κοραλλένιο
δεν μπορώ να περιμένω.
Το ναζιάρικο κοράλλι
σκύβει κάτω το κεφάλι
μα χαμογελά λιγάκι
και του κλείνει το ματάκι.
Και ο αχινός κινάει
στο κοράλλι του να πάει
στρογγυλός και αγκαθένιος,
έρωτας παραμυθένιος.
Αψηφάει τα μποφόρ,
σπάει όλα τα ρεκόρ
και μονάχα σ’ ένα μήνα
πλησιάζει τη σειρήνα.
Κι όταν πια κοντά σιμώνει
και τ’ αγκάθια του τεντώνει
το κοράλλι νιώθει ρίγη
και την αγκαλιά του ανοίγει.
Βρε τι πόνος είναι αυτός,
ο πολύς ο αχινός
ούτε σ’ αγαπώ δεν είπε
και το γέμισε με τρύπες.
Τώρα το κοράλλι πια
μόνο στην ακρογιαλιά
σκέφτεται τον αχινό
και ρουφάει το νερό.
|
Ήtan énas achinós
s’ éna vrácho arachtós
ke pio `ki sto perigiáli
éna kókkino korálli.
Ríchni mia kleftí matiá,
mána mu ti omorfiá,
vre korálli korallénio
den boró na periméno.
To naziáriko korálli
skívi káto to kefáli
ma chamogelá ligáki
ke tu klini to matáki.
Ke o achinós kinái
sto korálli tu na pái
strongilós ke agkathénios,
érotas paramithénios.
Apsifái ta bofór,
spái óla ta rekór
ke monácha s’ éna mína
plisiázi ti sirína.
Ki ótan pia kontá simóni
ke t’ agkáthia tu tentóni
to korálli nióthi rígi
ke tin agkaliá tu anigi.
Ore ti pónos ine aftós,
o polís o achinós
ute s’ agapó den ipe
ke to gémise me trípes.
Tóra to korálli pia
móno stin akrogialiá
skéftete ton achinó
ke rufái to neró.
|
