Στα νερά της πηγής ένας βάτραχος
λυπημένος, βαρύς και ατάραχος.
Ποιος να ξέρει τι να σκεφτότανε
κι αν στον κόσμο κανείς τον νοιαζότανε!
Ποιο ραβδί μαγικό να τον άγγιξε
και ποτέ την ψυχή του δεν άνοιξε.
Το ποτάμι μπροστά του αγνάντευε.
Τι του έφερα δώρο δε μάντευε.
Από μένα με αγάπη,
απ τα βάθη της καρδιάς,
πάρε τούτο το φιλάκι
κι όταν γίνεις βασιλιάς,
μην ξεχάσεις τα παιδιά
που κοιμούνται στα παγκάκια
και ξυπνάνε βατραχάκια.
Η αγάπη τον κόσμο ανάστησε
κι ένα νούφαρο πλάι του βλάστησε.
Το ποτάμι ξανά πίσω γύρισε,
στην πηγή που η άνοιξη μύρισε.
Παραμύθια κι αλήθεια μπλεχτήκανε
και τα μάγια της νύχτας λυθήκανε.
Μια ευχή στο αυτί του ψιθύρισα,
άνοιξα αγκαλιά και τον φίλησα.
Από μένα με αγάπη,
απ τα βάθη της καρδιάς,
πάρε τούτο το φιλάκι
κι όταν γίνεις βασιλιάς,
μην ξεχάσεις τα παιδιά
που κοιμούνται στα παγκάκια
και ξυπνάνε βατραχάκια.
|
Sta nerá tis pigís énas vátrachos
lipiménos, varís ke atárachos.
Pios na kséri ti na skeftótane
ki an ston kósmo kanis ton niazótane!
Pio ravdí magikó na ton ángikse
ke poté tin psichí tu den ánikse.
To potámi brostá tu agnánteve.
Ti tu éfera dóro de mánteve.
Apó ména me agápi,
ap ta váthi tis kardiás,
páre tuto to filáki
ki ótan ginis vasiliás,
min ksechásis ta pediá
pu kimunte sta pagkákia
ke ksipnáne vatrachákia.
I agápi ton kósmo anástise
ki éna nufaro plái tu vlástise.
To potámi ksaná píso girise,
stin pigí pu i ániksi mírise.
Paramíthia ki alíthia blechtíkane
ke ta mágia tis níchtas lithíkane.
Mia efchí sto aftí tu psithírisa,
ániksa agkaliá ke ton fílisa.
Apó ména me agápi,
ap ta váthi tis kardiás,
páre tuto to filáki
ki ótan ginis vasiliás,
min ksechásis ta pediá
pu kimunte sta pagkákia
ke ksipnáne vatrachákia.
|