|
Ο βόμπιρας ο μπόμπιρας
Κι ο μικροκωνσταντίνος
Μια μέρα εξεκίνησαν
Στον πόλεμο να παν
Περίμεναν τον άρχοντα
Ν’ αρματωθεί κι εκείνος
Κι απ’ τα βαθιά χαράματα
Τη πόρτα του χτυπάν
Έτσι κι εγώ κάποιο βραδάκι
Πήρα τους δρόμους μοναχή
Είχε σηκώσει βοριαδάκι
Έδιωχνε η νύχτα τη βροχή
Και στο παλιό καφενεδάκι
Δε με περίμενε ψυχή
Ο βόμπιρας κι ο μπόμπιρας
Κι ο μικροκωνσταντίνος
Τα νιάτα τους αφήσανε
Σ’απάτητα βουνά
Μα πάνω από το μνήμα τους
Εφύτρωσε ένας κρίνος
Να τους θυμάται ο άρχοντας
Και να τους προσκυνά
|
O vóbiras o bóbiras
Ki o mikrokonstantínos
Mia méra eksekínisan
Ston pólemo na pan
Perímenan ton árchonta
N’ armatothi ki ekinos
Ki ap’ ta vathiá charámata
Ti pórta tu chtipán
Έtsi ki egó kápio vradáki
Píra tus drómus monachí
Iche sikósi voriadáki
Έdiochne i níchta ti vrochí
Ke sto palió kafenedáki
De me perímene psichí
O vóbiras ki o bóbiras
Ki o mikrokonstantínos
Ta niáta tus afísane
S’apátita vuná
Ma páno apó to mníma tus
Efítrose énas krínos
Na tus thimáte o árchontas
Ke na tus proskiná
|
