|
Όλοι στον θάνατο είμαστε ίσοι
κάτω απ’ τη φούστα του Δερβίση
αναστενάζοντας φωτιές
Την πόρτα του άγνωστου χτυπάμε
Ξεχωρισμένοι εφ’ όσον πάμε
Χώματα σώματα ψυχές
Σιγά σιγά και ταπεινά
Γιατί όποιος πίνει κοινωνά
Κι όποιος θυμάται φταίει
Κι όποιος φταίει τον Θεό ξυπνά
Πολλά τ’ ανθρώπου τα δεινά
Μα εκείνος πού’χει ζήσει
Γεννιέται χάνεται
Γυρνάει κι αισθάνεται ξανά
Πες πως ο θάνατος είναι ένα αμάξι
Που σκάρτα η φύση το’χει φτιάξει
Στον κόσμο να’ρθει μια βραδιά
Στα πονηρά να μας πλευρίσει
Πού ζούνε οι μόνοι να ρωτήσει
Αμάν και τάχα μου
Μας λέει κι η βλάχα μου η καρδιά
|
Όli ston thánato imaste ísi
káto ap’ ti fusta tu Dervísi
anastenázontas fotiés
Tin pórta tu ágnostu chtipáme
Ksechorisméni ef’ óson páme
Chómata sómata psichés
Sigá sigá ke tapiná
Giatí ópios píni kinoná
Ki ópios thimáte ftei
Ki ópios ftei ton Theó ksipná
Pollá t’ anthrópu ta diná
Ma ekinos pu’chi zísi
Genniéte chánete
Girnái ki esthánete ksaná
Pes pos o thánatos ine éna amáksi
Pu skárta i físi to’chi ftiáksi
Ston kósmo na’rthi mia vradiá
Sta ponirá na mas plevrísi
Pu zune i móni na rotísi
Amán ke tácha mu
Mas léi ki i vlácha mu i kardiá
|
