Σαν επιτάφιος γυρίζω
πάλι στην ίδια γειτονιά
Ζεστό το απόγευμα και γκρίζο
και τα φανάρια σαν κεριά
Φόβος και τρόμος των επτά θαλασσών
λόγια βγαλμένα με τιρμπουσόν
Λέξεις που τις τανύζουμε
και τα λεξοτανίλ που πήρα
και δεν ξεπλένονται μετά
ούτε στη λίμνη του Πλαστήρα
Εσύ δε θέλεις να με δεις
όμως το βλέμμα σου σε προλαβαίνει
και μέσα στην καρδιά μου μπαίνει
Καρδία Καρδίτσα στις εννιά
γύρω στις δέκα ερημιά
Κορνάρουν τώρα τον γιατρό
που ‘χει διπλοπαρκάρει
τον νόμιμο του εαυτό
πλάι στο νέο το φεγγάρι
|
San epitáfios girízo
páli stin ídia gitoniá
Zestó to apógevma ke gkrízo
ke ta fanária san keriá
Fóvos ke trómos ton eptá thalassón
lógia vgalména me tirbusón
Léksis pu tis tanízume
ke ta leksotaníl pu píra
ke den kseplénonte metá
ute sti límni tu Plastíra
Esí de thélis na me dis
ómos to vlémma su se prolaveni
ke mésa stin kardiá mu beni
Kardía Kardítsa stis enniá
giro stis déka erimiá
Kornárun tóra ton giatró
pu ‘chi diploparkári
ton nómimo tu eaftó
plái sto néo to fengári
|