Η μπόρα αργά σαν ξέσπασε και γιόμισαν οι λάκκοι,
κι απ’ τα νερά που κελαηδάν κρυφόπινε η ψυχή,
σκυμμένο μες στα χώματα, ξεχάραξε έν’ αυλάκι,
να φεύγει μέσα καθαρή και γάργαρη η βροχή.
Κι ως φάνη ο ήλιος άξαφνα στο χαρωπόν αγέρα
από τη δύση και οι ογροί γελάσαν ουρανοί,
βαθιανασάναν γαλανά και πράσινα όλα ως πέρα,
και με καινούρια, τα πουλιά λαλήσανε, φωνή,
πιάνει και πλάθει τρυφερό πηλόν από το χώμα,
στις δυο του φούχτες ήσυχα, σαν να τανε φωλιά
μ’ άγια στορφή και τα φτερά, μ’ άγια στοργή το σώμα,
ζυμώνει τότε δώδεκα τριγύρω του, πουλιά…
Αργά φτασμένος ο Ιωσήφ, με σύνεργα στον ώμο,
στη λάσπη βλέπει ανάμεσα σκυμμένο το παιδί,
και με φωνή το πιτιμά σκληρήν από το δρόμο
“Σήκω γοργά απ’ τα χώματα, μην πάρω το ραβδί!”
Με τη ματιάν ολόφωτη, νοητή χορτάτη,
τονε κοιτάζει ο Ιησούς και δείχνει υπακοή,
μα, πριν σηκωθεί απ’ τα χώματα, σκύβει σαν να `λεε κάτι,
κι απ’ την ψυχή του, στον πηλό, δίνει όσην έχει πνοή
|
I bóra argá san kséspase ke giómisan i lákki,
ki ap’ ta nerá pu kelaidán krifópine i psichí,
skimméno mes sta chómata, ksechárakse én’ avláki,
na fevgi mésa katharí ke gárgari i vrochí.
Ki os fáni o ílios áksafna sto charopón agéra
apó ti dísi ke i ogri gelásan urani,
vathianasánan galaná ke prásina óla os péra,
ke me kenuria, ta puliá lalísane, foní,
piáni ke pláthi triferó pilón apó to chóma,
stis dio tu fuchtes ísicha, san na tane foliá
m’ ágia storfí ke ta fterá, m’ ágia storgí to sóma,
zimóni tóte dódeka trigiro tu, puliá…
Argá ftasménos o Iosíf, me sínerga ston ómo,
sti láspi vlépi anámesa skimméno to pedí,
ke me foní to pitimá sklirín apó to drómo
“Síko gorgá ap’ ta chómata, min páro to ravdí!”
Me ti matián olófoti, noití chortáti,
tone kitázi o Iisus ke dichni ipakoí,
ma, prin sikothi ap’ ta chómata, skívi san na `lee káti,
ki ap’ tin psichí tu, ston piló, díni ósin échi pnoí
|