|
Στέναξα και μ’ άκουσ’ ο Θεός,
δάκρυσα και μ’ είδ’ ο ουρανός.
Ο δρόμος ήταν έρημος,
κανείς δεν περπατούσε
κι ένα ρολόι μοναχά
τις ώρες μου μετρούσε.
Στέναξα και μ’ άκουσ’ ο Θεός,
δάκρυσα και μ’ είδ’ ο ουρανός.
Δεν μπορώ πια να σ’ ακολουθώ
κι έπεσα βαριά να κοιμηθώ.
Μα ήρθες και στον ύπνο μου
εσύ να με τρομάξεις,
το δρόμο της καταστροφής
εσύ να μου χαράξεις.
Δεν μπορώ πια να σ’ ακολουθώ
κι έπεσα βαριά να κοιμηθώ.
Πέρασε η νύχτα η μισή
και ο εφιάλτης μου είσ’ εσύ.
Στεγνώσανε τα μάτια μου
και δεν μπορώ να κλάψω,
κουράγιο δε μ’ απόμεινε
ούτε ν’ αναστενάξω.
Πέρασε η νύχτα η μισή
και ο εφιάλτης μου είσ’ εσύ.
|
Sténaksa ke m’ ákus’ o Theós,
dákrisa ke m’ id’ o uranós.
O drómos ítan érimos,
kanis den perpatuse
ki éna rolói monachá
tis óres mu metruse.
Sténaksa ke m’ ákus’ o Theós,
dákrisa ke m’ id’ o uranós.
Den boró pia na s’ akoluthó
ki épesa variá na kimithó.
Ma írthes ke ston ípno mu
esí na me tromáksis,
to drómo tis katastrofís
esí na mu charáksis.
Den boró pia na s’ akoluthó
ki épesa variá na kimithó.
Pérase i níchta i misí
ke o efiáltis mu is’ esí.
Stegnósane ta mátia mu
ke den boró na klápso,
kurágio de m’ apómine
ute n’ anastenákso.
Pérase i níchta i misí
ke o efiáltis mu is’ esí.
|
