Μέχρι το βράχο να συντρίψω
και να τον κάνω χαλικάκια,
που πάνω τους θα περπατήσω
να βρω και τ’ άλλα τα παιδάκια
Μέχρι να βγει ο φρονιμίτης
μη μου μιλάς για τίποτ’ άλλο
Για όλους κι όλα αμφιβάλλω
γι’ αυτό και γίνομαι αλήτης
Μα εσύ μου λες να επιβληθώ
και να μην κάνω άλλα λάθη
Το ποιηματάκι το γνωστό
που απ’ την κούνια σου ‘χουν μάθει
Μέχρι να βρω τι περισσεύει,
που έτσι αλλόκοτο με κάνει
η κάθε νύχτα θα μουσκεύει
σα φάρος έξω απ’ το λιμάνι
Μέχρι να πάρω εξιτήριο
της φρονιμάδας το χαρτάκι,
θα μ’ έχει φάει το σαράκι
σαν πάτωμα σε φροντιστήριο
|
Méchri to vrácho na sintrípso
ke na ton káno chalikákia,
pu páno tus tha perpatíso
na vro ke t’ álla ta pedákia
Méchri na vgi o fronimítis
mi mu milás gia típot’ állo
Gia ólus ki óla amfivállo
gi’ aftó ke ginome alítis
Ma esí mu les na epivlithó
ke na min káno álla láthi
To piimatáki to gnostó
pu ap’ tin kunia su ‘chun máthi
Méchri na vro ti perissevi,
pu étsi allókoto me káni
i káthe níchta tha muskevi
sa fáros ékso ap’ to limáni
Méchri na páro eksitírio
tis fronimádas to chartáki,
tha m’ échi fái to saráki
san pátoma se frontistírio
|