Αυτή η πόλη που αγάπησα παλιά
κι όλο γυρνούσα στ’ ανοιχτά παράθυρά της
έγινε βάρος που αδιάφορα περνά
σαν μια συνήθεια παιδική, σαν ένα λάθος.
Αυτά τα χρόνια που μετράω με το στανιό
τα λίγα, τα πολλά, τ’ άγνωστα χρόνια
με βρίσκουν μόνο να γυρνάω μ’ ένα φακό
σ’ έναν καθρέφτη μαγικό, μια χούφτα πιόνια.
Ένα που αγάπησε πολύ κι άλλο που τυραννιέται
δυο τρία που ξεστράτισαν κι άγρια παραστράτησαν,
κάποιο που ξόδεψε το φως κι έμεινε άδειος ο καιρός,
λίγα που δυστυχήσανε και τη ζωή γκρεμίσανε.
Φύλακα στην καλύβα σου
κρατάς το βασιλιά τους
είναι αστείο, σοβαρό
δε το χωράει η καρδιά τους.
Φύλακα στην καλύβα σου
κρατάς τον άνθρωπό τους
λείπει το φως, λείπει το φως
κι έχασαν τον καιρό τους.
Φωνάζω μες στη νύχτα
κι ύστερα σωπαίνω
σαν τα πουλιά μες στα κλαδιά σου
το χειμώνα.
|
Aftí i póli pu agápisa paliá
ki ólo girnusa st’ anichtá paráthirá tis
égine város pu adiáfora perná
san mia siníthia pedikí, san éna láthos.
Aftá ta chrónia pu metráo me to stanió
ta líga, ta pollá, t’ ágnosta chrónia
me vrískun móno na girnáo m’ éna fakó
s’ énan kathréfti magikó, mia chufta piónia.
Έna pu agápise polí ki állo pu tiranniéte
dio tría pu ksestrátisan ki ágria parastrátisan,
kápio pu ksódepse to fos ki émine ádios o kerós,
líga pu distichísane ke ti zoí gkremísane.
Fílaka stin kalíva su
kratás to vasiliá tus
ine astio, sovaró
de to chorái i kardiá tus.
Fílaka stin kalíva su
kratás ton ánthropó tus
lipi to fos, lipi to fos
ki échasan ton keró tus.
Fonázo mes sti níchta
ki ístera sopeno
san ta puliá mes sta kladiá su
to chimóna.
|