Ποιος θα μου δώσει δύναμη
τον κόσμο αυτό ν’ αλλάξω,
να φτιάξω όμορφες καρδιές
μεγάλες και πονετικές,
τις σκάρτες να πετάξω;
Να σου δώσω μια να σπάσεις,
αχ βρε κόσμε γυάλινε,
και να φτιάξω μια καινούργια
κοινωνία άλληνε.
Να φτιάξω φίλο αληθινό
το φίλο να πονάει.
Τα βάσανα και οι καημοί
να λείψουνε απ’ τη ζωή
κι όμορφη να κυλάει.
Και στης γυναίκας την καρδιά
να βάλω λίγη μπέσα,
να της ανάψω μια φωτιά
να καταστρέψω την ψευτιά
που ’χει στα στήθια μέσα.
|
Pios tha mu dósi dínami
ton kósmo aftó n’ allákso,
na ftiákso ómorfes kardiés
megáles ke ponetikés,
tis skártes na petákso;
Na su dóso mia na spásis,
ach vre kósme giáline,
ke na ftiákso mia kenurgia
kinonía álline.
Na ftiákso fílo alithinó
to fílo na ponái.
Ta vásana ke i kaimi
na lipsune ap’ ti zoí
ki ómorfi na kilái.
Ke stis ginekas tin kardiá
na válo lígi bésa,
na tis anápso mia fotiá
na katastrépso tin pseftiá
pu ’chi sta stíthia mésa.
|