Καλότυχος ο γυρισμός, σκοτάδι, μείνε πίσω
Διαλέγω μέρα τυχερή, μέρα για να νικήσω
Τώρα που ξεκουράζομαι με το κρυφό στεφάνι
Ανατολή στον Υμηττό, κακό να μη με πιάνει
Η νίκη μοιάζει βελονιά στο κέντημα του κόσμου
Αλλά γι’ αυτή τη βελονιά έναν καθρέφτη δώσ’ μου
Αν λείψει δεν της φαίνεται, αν μείνει δεν πειράζει
Να ξέρω τι ‘ναι ακίνητο, να μάθω τι αλλάζει
Γυρίζω και μαγεύομαι στου κόσμου την αγκάλη
Γνωρίζω κι αποφάσισα να μη νυχτώσει πάλι
Πήρα το χειροκρότημα και την αγάπη πήρα
Ήταν η κάμαρη ανοικτή και διάφανη η θύρα
|
Kalótichos o girismós, skotádi, mine píso
Dialégo méra ticherí, méra gia na nikíso
Tóra pu ksekurázome me to krifó stefáni
Anatolí ston Imittó, kakó na mi me piáni
I níki miázi veloniá sto kéntima tu kósmu
Allá gi’ aftí ti veloniá énan kathréfti dós’ mu
An lipsi den tis fenete, an mini den pirázi
Na kséro ti ‘ne akínito, na mátho ti allázi
Girízo ke magevome stu kósmu tin agkáli
Gnorízo ki apofásisa na mi nichtósi páli
Píra to chirokrótima ke tin agápi píra
Ήtan i kámari aniktí ke diáfani i thíra
|