|
Είχαμε έναν ήλιο στην αυλή ολόδικό μας,
παίζαν μαζί του τα μικρά, μικρά παιδιά.
Παίζαν μαζί του τραβώντας του τα γένια
κι απάνω του τσακώναν πεταλούδες.
Μ’ αυτός ερχότανε κάθε πρωί
να πιει νερό, νερό από τη βρύση
κι όταν ξεφούρνιζε η μάνα το ψωμί
κι ολόχρυσο τ’ άπλωνε στην αυλή,
αυτός κατέβαινε από τον ουρανό,
ψωμί γινότανε στο άσπρο το σεντόνι
κι επάνω ξάπλωνε και περίμενε,
περίμενε τη μάνα να ‘ρθει να τον σκεπάσει.
|
Ichame énan ílio stin avlí olódikó mas,
pezan mazí tu ta mikrá, mikrá pediá.
Pezan mazí tu travóntas tu ta génia
ki apáno tu tsakónan petaludes.
M’ aftós erchótane káthe pri
na pii neró, neró apó ti vrísi
ki ótan ksefurnize i mána to psomí
ki olóchriso t’ áplone stin avlí,
aftós katévene apó ton uranó,
psomí ginótane sto áspro to sentóni
ki epáno ksáplone ke perímene,
perímene ti mána na ‘rthi na ton skepási.
|
