Αχ, βρε κόσμε αιμοβόρε,
δε λυπάσαι, δεν πονάς.
Τώρα που με γονατίσαν
οι φουρτούνες που περνώ,
με χτυπάς, με κατακρίνεις
και με σπρώχνεις στον γκρεμό.
Αντί να νιώσεις την καρδιά
ενός αδικημένου,
με βάζεις στο εδώλιο
του κατηγορουμένου.
Μ’ έχουν κάνει όλοι πέρα
στη μεγάλη συμφορά.
Όποιον φίλο κι αν ζητήσω,
είναι η πόρτα του κλειστή,
κι η γυναίκα που αγαπούσα
με κατηγορεί κι αυτή.
Αντί να νιώσεις την καρδιά
ενός αδικημένου,
με βάζεις στο εδώλιο
του κατηγορουμένου.
Θα ’ρθει όμως κάποια μέρα
να ξανάβρω την καλή.
Τότε θα με κολακεύουν,
όπως πριν θα μ’ αγαπούν.
Μα η πόρτα θα ’χει κλείσει
και αδίκως θα χτυπούν.
|
Ach, vre kósme emovóre,
de lipáse, den ponás.
Tóra pu me gonatísan
i furtunes pu pernó,
me chtipás, me katakrínis
ke me spróchnis ston gkremó.
Antí na niósis tin kardiá
enós adikiménu,
me vázis sto edólio
tu katigoruménu.
M’ échun káni óli péra
sti megáli simforá.
Όpion fílo ki an zitíso,
ine i pórta tu klistí,
ki i gineka pu agapusa
me katigori ki aftí.
Antí na niósis tin kardiá
enós adikiménu,
me vázis sto edólio
tu katigoruménu.
Tha ’rthi ómos kápia méra
na ksanávro tin kalí.
Tóte tha me kolakevun,
ópos prin tha m’ agapun.
Ma i pórta tha ’chi klisi
ke adíkos tha chtipun.
|