|
Μεγάλο δέντρο ο στεναγμός, μεγάλη κι η σκιά του
απλώνει ρίζες στην ψυχή, στο σώμα τα κλαδιά του
Μα όπως ανοίγει ένα πουλί φτερούγα στον αέρα
το δέντρο γίνεται γιορτή και φτερουγίζει η μέρα
Πόσες φορές να σου το πω, πόσες να στο μηνύσω;
Να σου το πω ψιθυριστά ή να στο τραγουδήσω;
Θα σου το πω ψιθυριστά, όπως μιλάει το βλέμμα
που κρύβει μες τη σιγαλιά του κόσμου όλο το αίμα
Αυτός ο κόσμος που αλλάζει
πως σου μοιάζει, πως σου μοιάζει
Αυτός ο κόσμος που αλλάζει
με τρομάζει, με τρομάζει
Χαμένοι μοιάζουμε, λοιπόν, στο γύρο του θανάτου
στην παγωνιά του οριστικού, στον τρόμο του αοράτου
Μα οριστικά θα ‘χεις χαθεί, μονάχα αν το διαλέξεις
όπως διαλέγει η μουσική τα λόγια και τις λέξεις
Αυτός ο κόσμος που αλλάζει
πως σου μοιάζει, πως σου μοιάζει
Αυτός ο κόσμος που αλλάζει
με τρομάζει, με τρομάζει
|
Megálo déntro o stenagmós, megáli ki i skiá tu
aplóni rízes stin psichí, sto sóma ta kladiá tu
Ma ópos anigi éna pulí fteruga ston aéra
to déntro ginete giortí ke fterugizi i méra
Póses forés na su to po, póses na sto miníso;
Na su to po psithiristá í na sto tragudíso;
Tha su to po psithiristá, ópos milái to vlémma
pu krívi mes ti sigaliá tu kósmu ólo to ema
Aftós o kósmos pu allázi
pos su miázi, pos su miázi
Aftós o kósmos pu allázi
me tromázi, me tromázi
Chaméni miázume, lipón, sto giro tu thanátu
stin pagoniá tu oristiku, ston trómo tu aorátu
Ma oristiká tha ‘chis chathi, monácha an to dialéksis
ópos dialégi i musikí ta lógia ke tis léksis
Aftós o kósmos pu allázi
pos su miázi, pos su miázi
Aftós o kósmos pu allázi
me tromázi, me tromázi
|
