|
Σε πόλη ξένη και συννεφιασμένη τυχαία στο µετρό
συνάντησα το φίλο µου, το Λάκη, συµφοιτητή παλιό.
θυμήθηκα έναν άλλο ήλιο µες στην παγωνιά,
σαν ήχο λύρας, σαν παλιό τραγούδι σ’ ακροθαλασσιά.
Είχε µαλλιά ως τους ώμους γένια και µουστάκια κι µάτια γελαστά
ίδιος σαν τότε που αλλάζαμε τον κόσμο σαν όλα τα παιδιά.
Πήρε βραβεία και πολλούς επαίνους, το µέλλον του λαµπρόν
στη ζωή βγήκε, έμαθε το επ’ ώμου, το εν δύο και πρηνηδόν.
Υποτροφία έχει τρεις και εξήντα, ταλέντο κι όνειρα
φορούσε το ίδιο σκούρο µπλε σακάκι από το ’67.
Πέντε πατώµατα ως τη σοφίτα κι εκεί στα αψηλά
τα όνειρά του ζωγραφίζει, µα τα πόδια του πατούν στη γη τώρα πια.
Δεν τον αλλάξαμε τον κόσμο φίλε Λάκη ούτε εσύ ούτε εγώ,
µα βάλε εσύ ένα χρώμα, ένα πετραδάκι και ένα τραγούδι εγώ
και κράτα µέσα σου τον ίδιο ήλιο µες στην παγωνιά,
σαν ήχο λύρας, σαν παλιό τραγούδι σ’ ακροθαλασσιά.
|
Se póli kséni ke sinnefiasméni tichea sto µetró
sinántisa to fílo µu, to Láki, siµfitití palió.
thimíthika énan állo ílio µes stin pagoniá,
san ícho líras, san palió tragudi s’ akrothalassiá.
Iche µalliá os tus ómus génia ke µustákia ki µátia gelastá
ídios san tóte pu allázame ton kósmo san óla ta pediá.
Píre vravia ke pollus epenus, to µéllon tu laµprón
sti zoí vgíke, émathe to ep’ ómu, to en dío ke prinidón.
Ipotrofía échi tris ke eksínta, talénto ki ónira
foruse to ídio skuro µple sakáki apó to ’67.
Pénte patóµata os ti sofíta ki eki sta apsilá
ta ónirá tu zografízi, µa ta pódia tu patun sti gi tóra pia.
Den ton alláksame ton kósmo fíle Láki ute esí ute egó,
µa vále esí éna chróma, éna petradáki ke éna tragudi egó
ke kráta µésa su ton ídio ílio µes stin pagoniá,
san ícho líras, san palió tragudi s’ akrothalassiá.
|
