Κάθεται ο Μίδας και κοιτά
Τα νόστιμα κι αχνιστά ψωμιά
Και δεν τα ακουμπάει
Κρυφά στην πείνα του μιλάει.
Δε θα βρει ο κόσμος προκοπή
Όσο υπάρχουνε θεοί
αλλιώτικα, αλλιώτικα
αλλιώς έπρεπε να ‘ναι.
Να μην υπήρχε το μυαλό
Ούτε το άπληστο Εγώ
γιατί σε τυραννάνε.
Με όλα του Μίδα τα καλά
Δεν τρώγονται τα χρυσά ψωμιά
Κι όσο κι αν το ζητάει
Ο χρόνος πίσω δε γυρνάει
|
Káthete o Mídas ke kitá
Ta nóstima ki achnistá psomiá
Ke den ta akubái
Krifá stin pina tu milái.
De tha vri o kósmos prokopí
Όso ipárchune thei
alliótika, alliótika
alliós éprepe na ‘ne.
Na min ipírche to mialó
Oíte to áplisto Egó
giatí se tirannáne.
Me óla tu Mída ta kalá
Den trógonte ta chrisá psomiá
Ki óso ki an to zitái
O chrónos píso de girnái
|