Πάει ο Νώντας ο καημένος
στη μνήμη του κι αυτή η ζαριά.
Χρήστο, γιατί είσαι μουτρωμένος,
ησύχασε ο Νώντας πια.
Αυτός που ζει είν’ ο χαμένος,
σειρά σου, ρίξε τη ζαριά.
Σαράντα χρόνια παντρεμένος
κι είχε γυναίκα καρδιακή.
Χρήστο, γιατί είσ’ αφηρημένος,
το τάβλι θέλει προσοχή.
Αυτός που ζει είν’ ο χαμένος,
δύσκολο ζάρι η ζωή.
Χρήστο, γιατί είσαι λυπημένος,
ο Νώντας είναι μια χαρά.
Κάτω απ’ τη γη ταμπουρωμένος
όλα τα ρίχνει έναν παρά.
Αυτός που ζει είν’ ο χαμένος,
πάρ’ το χαμπάρι φουκαρά.
|
Pái o Nóntas o kaiménos
sti mními tu ki aftí i zariá.
Chrísto, giatí ise mutroménos,
isíchase o Nóntas pia.
Aftós pu zi in’ o chaménos,
sirá su, ríkse ti zariá.
Saránta chrónia pantreménos
ki iche gineka kardiakí.
Chrísto, giatí is’ afiriménos,
to távli théli prosochí.
Aftós pu zi in’ o chaménos,
dískolo zári i zoí.
Chrísto, giatí ise lipiménos,
o Nóntas ine mia chará.
Káto ap’ ti gi taburoménos
óla ta ríchni énan pará.
Aftós pu zi in’ o chaménos,
pár’ to chabári fukará.
|