Πως θα περάσει κι αυτή η μέρα
μ’ ένα τραγούδι μ’ ένα λυγμό,
πάω ν’ ανοίξω το παραθύρι,
βρίσκω κλεισμένο τον ουρανό.
Αν ήμουν δέντρο θα `χα στεγνώσει,
αν ήμουν άλλος θα `χα χαθεί,
είμαι ο Πέτρος κι έχω την πέτρα
προσκέφαλό μου και προσευχή.
Πως θα περάσει κι αυτή η νύχτα
μ’ ένα τραγούδι μ’ ένα λυγμό,
πάω να πέσω αργά για ύπνο
και πέφτω μέσα σε ποταμό.
Αν ήμουν άστρο θα είχα σβήσει,
αν ήμουν άλλος θα `χα πνιγεί
είμαι ο Πέτρος κι έχω της πέτρας
την καλοσύνη και την οργή.
|
Pos tha perási ki aftí i méra
m’ éna tragudi m’ éna ligmó,
páo n’ anikso to parathíri,
vrísko klisméno ton uranó.
An ímun déntro tha `cha stegnósi,
an ímun állos tha `cha chathi,
ime o Pétros ki écho tin pétra
proskéfaló mu ke prosefchí.
Pos tha perási ki aftí i níchta
m’ éna tragudi m’ éna ligmó,
páo na péso argá gia ípno
ke péfto mésa se potamó.
An ímun ástro tha icha svísi,
an ímun állos tha `cha pnigi
ime o Pétros ki écho tis pétras
tin kalosíni ke tin orgí.
|