|
Τι πραμάτειες στο καλάθι μου,
κοίτα, τσίτια, να, χασές,
άι, αγάπη μου, της ράχης μου
δε λυπάσαι, τις πληγές;,
άι, αγάπη μου, της ράχης μου
δε λυπάσαι, τις πληγές;
Έβγα απ’ την ψιλή τη σίκαλη
νύχτα νύχτα κι ό,τι πεις,
μαύρο μαυρομάτα μου, εσύ καλή,
να η πραμάτεια μου στη γη,
μαύρο μαυρομάτα μου, εσύ καλή,
να η πραμάτεια μου στη γης.
Έπεσε θολό το σούρουπο
κι ο λεβέντης καρτερά,
φτάνει κι η καλή μου, να, κι αυτός
τα παζάρια του αρχινά,
φτάνει κι η καλή μου, να, κι αυτός
τα παζάρια του αρχινά.
Παζαρεύει η Κάτια φρόνιμα,
ένα “ναι” και δύο “μη”
τη φιλεί παρακαλώντας τη
ν’ ανεβάσει την τιμή,
τη φιλεί παρακαλώντας τη
ν’ ανεβάσει την τιμή.
Μόνο η νύχτα ξέρει, η μάγισσα,
πως τα ταίριαξαν οι δυο
σήκω, σίκαλη, σα θάλασσα
κρύψε τους το μυστικό,
σήκω, σίκαλη, σα θάλασσα
κρύψε τους το μυστικό.
|
Ti pramáties sto kaláthi mu,
kita, tsítia, na, chasés,
ái, agápi mu, tis ráchis mu
de lipáse, tis pligés;,
ái, agápi mu, tis ráchis mu
de lipáse, tis pligés;
Έvga ap’ tin psilí ti síkali
níchta níchta ki ó,ti pis,
mavro mavromáta mu, esí kalí,
na i pramátia mu sti gi,
mavro mavromáta mu, esí kalí,
na i pramátia mu sti gis.
Έpese tholó to surupo
ki o levéntis karterá,
ftáni ki i kalí mu, na, ki aftós
ta pazária tu archiná,
ftáni ki i kalí mu, na, ki aftós
ta pazária tu archiná.
Pazarevi i Kátia frónima,
éna “ne” ke dío “mi”
ti fili parakalóntas ti
n’ anevási tin timí,
ti fili parakalóntas ti
n’ anevási tin timí.
Móno i níchta kséri, i mágissa,
pos ta teriaksan i dio
síko, síkali, sa thálassa
krípse tus to mistikó,
síko, síkali, sa thálassa
krípse tus to mistikó.
|
